Rare jongens, die Chinezen

Iedere keer als ik zit te lunchen bij mijn favoriete sandwichzaak-op-de-hoek valt me iets bijzonders op. Echt elke keer dat ik er kom is er een bijzonder fenomeen waar te nemen.
Aan de rand van de toeristenwijk van Kathmandu is een groot en vooral heel druk kruispunt en op de hoek daarvan staat mijn sandwich-toko. Ik bestel een handgemaakte sandwich, en ga op de stoep zitten wachten tot ie klaar is. En als ie klaar is dan ga ik weer op mijn stoep zitten wachten tot ie op is. Wat doe je dan al die tijd dat je zit te eten? Nou, ik ben niet zo'n Neanderthaler dat ik enkel en alleen gefocust ben op mijn broodje gezond, dus vul ik mijn tijd met mensen kijken. Niets is leuker om te doen dan dat op een super druk kruispunt in Kathmandu. Er gebeuren zoveel dingen en er lopen zoveel verschillende soorten mensen in het rond! En jahoor, mijn sandwich is nog niet klaar of daar is het al weer te zien: Het Fenomeen Chinees.

Echt, ze zijn zo'n stel bijzondere creaturen, ja je hebt maar twee varianten mensen op aarde: Chinezen en andere soorten mensen. En omdat ze in alle opzichten zo ongeveer precies het tegenovergestelde zijn van de Europeaan wordt er vaak een beetje minachtend over hen gedaan, maar dat is echt onterecht.
Meestal gebeurt het zo: In de verte zie je een bus aankomen die helemaal bol staat van de passagiers. Dat is nog niet zo gek, zo zijn namelijk alle bussen hier. En als ie dan stopt stroomt er een leger aan mensen uit de bus, de bus springt in een wip 20 centimeter hoger op zijn vering, en krijgt zijn normale afmetingen weer terug. Nou en als het dan Chinezen zijn dan zie je het meteen, niet aan hun spleetogen, want die hebben zoveel Aziaten, maar elke Chinees gaat verborgen achter een veel te grote spiegelreflex die om zijn nek bungelt; élke Chinees. Dat ding hangt aan een koord, want als ze hem vast moesten houden dan zouden ze de hele dag twee handen vol hebben; zo groot zijn die dingen en zo klein zijn hun handen.

De bus stroomt leeg, de Chinezen rennen de straat op, ze trekken hun camera's, en als een volautomatisch wapen begint dat ding te ratelen, alles, maar dan ook alles gaat op de foto. De tempel waarvoor de gids hen speciaal hier naartoe bracht gunnen ze nauwelijks een blik waardig, en het kindje, de straatverkoper, de auto, de winkel, het vlaggetje, het hekje, de kip, de straatstenen als die er zijn, alles wordt onder vuur genomen, zelfs de hoop hondenpoep in het hoekje van de straat. De vrouwen duiken de eerste shop in die ze tegen komen, kopen de gekste dingen en komen getransformeerd in koddige kleding weer naar buiten. Na enkele minuten is er niets meer om te fotograferen of te kopen en stromen ze even zo vlug de bus weer in als ze er uit zijn gekomen. Voordat de laatste man goed en wel in de bus is vertrekt de bus met een grote stofwolk en worden de camera's herladen met nieuwe accu's en geheugenkaarten voor de volgende stop. Deze Chinezen lijken geen mensen, want je krijgt geen contact met ze, ze lijken meer op 1 groot organisme dat als een school vissen precies tegelijk dezelfde kanten op kan bewegen.

Tijdens Dashain, het grote Hindoe festival, werd ik gedwongen in een Chinese hut te eten, want alle andere eetgelegenheden waren gesloten. En dan blijken de Chinezen toch mensen te zijn. Ja, want trots op hun vaderland als ze zijn gaan ze zeker geen meuk eten als er ook een Chinese eetgelegenheid is, en dus is zo'n 'restaurant' een hotspot om het fenomeen Chinees beter te leren kennen. Het eerste wat me opvalt is dat het restaurant verdacht veel op een studentenkeuken lijkt: erg rommelig, en erg plakkerig. De vergelijking met studenten gaat nog verder op: om een schone omgeving geven Chinezen niet, maar om gezelligheid des te meer. Chinezen zijn echt heel gezellig en lachen erg veel. Jammer dat ik al die goede grappen niet versta want ze kunnen heel slecht Engels. Desalniettemin is communiceren met een Chinees goed mogelijk: Hu zat tegenover mijn bordje gefrituurde rijst, en ik vroeg hem waar hij zoal was geweest. Na twee minuten met handen praten was hij het zat, toverde zijn IPad uit zijn zak en ik kon beginnen met typen. Daarna gaf ik dat ding aan hem terug, en hij duwt op het knopje vertalen. Daarna begint hij te typen, en duwt weer op vertalen, en geeft dat ding weer aan mij. Zo gaat dat nog een tijdje door, dat is dus de manier waarop je communiceert met een Chinees.

Ja ik kan nog zoveel meer over hen vertellen, hoe ze eten met hun idiote stokjes, hun grappig taaltje, hoe de bediening heel beleefd en netjes is naar mij toe, maar hoe ze het eten op tafel kwakken en schreeuwen tegen landgenoten. Hoe ze kunnen praten en lachen met volle mond zonder spetters en zonder een wanklank in hun stem. Hoe je van een luidruchtig en druk restaurant in 2 seconden opeens in een leeg en stil hok kan zitten als er buiten op straat een festivalstoet voorbijtrekt en alle Chinezen hun camera's weer trekken. Hoe weinig waarde ze hechten aan uiterlijk als kleren en kapsel, maar hoe belangrijk voor hun hun gadgets zijn. Hoe ongelooflijk veel gadgets er in hun zakken passen en hoeveel ze er wel niet tegelijk kunnen bedienen. Ja het zijn echt aparte mensen, maar heel gezellig, humoristisch en sociaal volk.

Sommige mensen vragen zich af of God ook humor zou hebben, nou ik denk van wel, God moet haast wel humor hebben want Hij heeft ook de Chinees bedacht.

(Jaha, de volgende keer zal ik over mijn opdracht vertellen, ik zit hier nog 2 maanden dus nog tijd genoeg:))