Cultureel Esperanto
Blijf op de hoogte en volg Hans
18 November 2012 | Nepal, Kathmandu
Ze mogen niet in alle openbare ruimtes komen. Ze wonen in afgezonderde plaatsen in groepen bij elkaar. Ze mogen zeker niet trouwen met mensen van andere groepen. Ze zijn minderwaardig dan al die über-anderen. Ze moeten opstaan en plaatsmaken voor anderen, en zinloos geweld weten ze alles van.
Als je dit nu leest als Amerikaan wordt je waarschijnlijk toch een beetje beschaamd, maar het is voornamelijk geschiedenis. Als je dit leest als Europeaan dan roept het pijnlijke herkenning op, maar het is al decennia geleden. Lees je dit als Zuid-Oost Aziaat dan doet het je niets, want het is alledaags.
-
In Nederland zijn ze altijd zo trots op hun kennis en ervaring met water. Nou, vergeet het hier allemaal maar, in Nederland snappen ze dat als je er teveel van hebt dat je er dan nat van wordt en dat je als je er geen smak geld tegenaan gooit je er in verzuipt. Hier is veel te weinig water, daar ga je ook dood aan, maar dat is dan ook de enige overeenkomst. Je hebt geen reet aan de Nederlandse kennis het is simpelweg een compleet andere uitdaging.
-
Formeel bestaan ze vaak niet eens. De kasten zijn opgedeeld in vier hoofdgroepen, vier groepen met eerbare priesters, strijders, handelaren en vaklieden, maar dan heb je nog steeds niet alle mensen benoemd. Ook in real life lijkt het wel of men ze verzwijgt, en of ze zelf liever niet bestaan: pal naast het werelderfgoed Bouddha leven ze. Waar de hele wereld aan toeristen voorbij trekt in afgeladen bussen, leven ze op geen 50 meter afstand, maar niemand die ze ziet. Ik ben wel tig keer voorbij gelopen voor ik eindelijk dat hele kleine steegje vond dat toegang geeft tot hun verstopplek.
-
Maar water is ook gewoon fascinerend! De kinderen gaan uit hun dak als het weer een keertje regent na 1,5 maand, jongeren vinden het te gek om er in te zwemmen, ouderen sjouwen zich een breuk aan de zware kannen om het spul maar in huis te hebben, en een gek als ik kan een uur lang kijken naar een plaat van een rivier die ophangt in mijn favoriete rijsttent, om drie morfologische argumenten te verzinnen waarom het water op die plaat naar links stroomt; iedereen heeft er wel iets mee.
-
Je hebt simpelweg de grootste pech op aarde als je en Dalit bent en vrouw. Je hebt je al honderd keer afgevraagd of leven nu wel zo'n goed idee was, maar daar ging jij niet over. Iedereen doet tegen buitenstaanders alsof je niet bestaat, toch ben je zo belangrijk, want wie doet anders de broodnodige vuile klusjes? Niemand wil je aanraken, want zo heet je, onaanraakbare, en wie dat wel doet moet zich reinigen. En toch ben jij degene die het meeste kans loopt om verkracht te worden.
-
Waarom worden er hier in hemelsnaam goden aanbeden? Goden zijn stug, versteend, zijn gemaakt van aarde en zijn levenloos. Water is dynamisch, ongrijpbaar, het komt uit de hemel, en: water geeft wel leven!
Kan je de verhaallijn nog een beetje volgen? Waarschijnlijk moet je beter opletten net als ik. Nou, iig, daar hou ik me hier dus mee bezig, met andere woorden: toegang van Dalits tot water.
Daar sta ik dan. Op een open veld, plukje verdord gras onder mijn voeten, mijn blauwe wandelschoenen uit China grijs van het stof. De zon brandt op mijn gezicht, zweetplekken onder mijn oksels. Het geruis van de hoofdweg achter de huizen 100 meter achter mij. Spijkerbroek. Zwemdiploma op zak, een paar studiepunten, een schamele paar jaar levenservaring. Groen als gras, levend idealisme en open ogen.
En daar staan zij. Open veld, plukje verdord gras onder hun blote voeten, de zon brandt op hun bruine huid. Stinkende, vieze kleren. Achter hen hutten van plastic en waslijnen met altijd vuile was buiten. Belangrijk, maar afgedankt. Minderwaardigheidsgevoelens van hier naar Holland en nog een keer terug. 0 tot 50 jaar diepe overlevingservaring. Vakmanschap, reken maar. Genegeerd, afgewezen, mishandeld wie zal het zeggen.
We zijn maar 50 meter verdord gras van elkaar verwijderd, maar geen idee hoe we dat moeten overbruggen. Zij zijn alles wat ik niet ben, en ik heb alles wat zij niet hebben. Onaanraakbaar, zo worden ze genoemd, en nu pas begrijp ik het dubbelzinnige van die naam.
Jullie zijn belangrijk, denk ik zacht, maar ze horen het niet. Ik wil alles van jullie weten! Maar ze vertrouwen me niet. Ik ben gewoon hetzelfde! Maar ze geloven me niet.
En toch wil ik met ze praten. Toch wil ik weten hoe ze aan hun water komen. Ik wil weten of ze worden weggestuurd bij de pomp. Ik wil weten of ze ziek worden van het water. Ik wil weten waar ze heengaan als halverwege het jaar er geen druppel water meer uit de tap komt. Ik wil weten hoe laat ze 's nachts opstaan om stiekem water te tappen als niemand het ziet. Ik wil weten of ze moeten betalen voor hun water. Ik wil alles weten tot het stomste, onzinnige theoretische detail – maar hoe kom ik bij hen?
Gewoon, met een voetbal van 100 roepies, die taal is toch universeel? Zie je wel dat we hetzelfde zijn!
Als je dit nu leest als Amerikaan wordt je waarschijnlijk toch een beetje beschaamd, maar het is voornamelijk geschiedenis. Als je dit leest als Europeaan dan roept het pijnlijke herkenning op, maar het is al decennia geleden. Lees je dit als Zuid-Oost Aziaat dan doet het je niets, want het is alledaags.
-
In Nederland zijn ze altijd zo trots op hun kennis en ervaring met water. Nou, vergeet het hier allemaal maar, in Nederland snappen ze dat als je er teveel van hebt dat je er dan nat van wordt en dat je als je er geen smak geld tegenaan gooit je er in verzuipt. Hier is veel te weinig water, daar ga je ook dood aan, maar dat is dan ook de enige overeenkomst. Je hebt geen reet aan de Nederlandse kennis het is simpelweg een compleet andere uitdaging.
-
Formeel bestaan ze vaak niet eens. De kasten zijn opgedeeld in vier hoofdgroepen, vier groepen met eerbare priesters, strijders, handelaren en vaklieden, maar dan heb je nog steeds niet alle mensen benoemd. Ook in real life lijkt het wel of men ze verzwijgt, en of ze zelf liever niet bestaan: pal naast het werelderfgoed Bouddha leven ze. Waar de hele wereld aan toeristen voorbij trekt in afgeladen bussen, leven ze op geen 50 meter afstand, maar niemand die ze ziet. Ik ben wel tig keer voorbij gelopen voor ik eindelijk dat hele kleine steegje vond dat toegang geeft tot hun verstopplek.
-
Maar water is ook gewoon fascinerend! De kinderen gaan uit hun dak als het weer een keertje regent na 1,5 maand, jongeren vinden het te gek om er in te zwemmen, ouderen sjouwen zich een breuk aan de zware kannen om het spul maar in huis te hebben, en een gek als ik kan een uur lang kijken naar een plaat van een rivier die ophangt in mijn favoriete rijsttent, om drie morfologische argumenten te verzinnen waarom het water op die plaat naar links stroomt; iedereen heeft er wel iets mee.
-
Je hebt simpelweg de grootste pech op aarde als je en Dalit bent en vrouw. Je hebt je al honderd keer afgevraagd of leven nu wel zo'n goed idee was, maar daar ging jij niet over. Iedereen doet tegen buitenstaanders alsof je niet bestaat, toch ben je zo belangrijk, want wie doet anders de broodnodige vuile klusjes? Niemand wil je aanraken, want zo heet je, onaanraakbare, en wie dat wel doet moet zich reinigen. En toch ben jij degene die het meeste kans loopt om verkracht te worden.
-
Waarom worden er hier in hemelsnaam goden aanbeden? Goden zijn stug, versteend, zijn gemaakt van aarde en zijn levenloos. Water is dynamisch, ongrijpbaar, het komt uit de hemel, en: water geeft wel leven!
Kan je de verhaallijn nog een beetje volgen? Waarschijnlijk moet je beter opletten net als ik. Nou, iig, daar hou ik me hier dus mee bezig, met andere woorden: toegang van Dalits tot water.
Daar sta ik dan. Op een open veld, plukje verdord gras onder mijn voeten, mijn blauwe wandelschoenen uit China grijs van het stof. De zon brandt op mijn gezicht, zweetplekken onder mijn oksels. Het geruis van de hoofdweg achter de huizen 100 meter achter mij. Spijkerbroek. Zwemdiploma op zak, een paar studiepunten, een schamele paar jaar levenservaring. Groen als gras, levend idealisme en open ogen.
En daar staan zij. Open veld, plukje verdord gras onder hun blote voeten, de zon brandt op hun bruine huid. Stinkende, vieze kleren. Achter hen hutten van plastic en waslijnen met altijd vuile was buiten. Belangrijk, maar afgedankt. Minderwaardigheidsgevoelens van hier naar Holland en nog een keer terug. 0 tot 50 jaar diepe overlevingservaring. Vakmanschap, reken maar. Genegeerd, afgewezen, mishandeld wie zal het zeggen.
We zijn maar 50 meter verdord gras van elkaar verwijderd, maar geen idee hoe we dat moeten overbruggen. Zij zijn alles wat ik niet ben, en ik heb alles wat zij niet hebben. Onaanraakbaar, zo worden ze genoemd, en nu pas begrijp ik het dubbelzinnige van die naam.
Jullie zijn belangrijk, denk ik zacht, maar ze horen het niet. Ik wil alles van jullie weten! Maar ze vertrouwen me niet. Ik ben gewoon hetzelfde! Maar ze geloven me niet.
En toch wil ik met ze praten. Toch wil ik weten hoe ze aan hun water komen. Ik wil weten of ze worden weggestuurd bij de pomp. Ik wil weten of ze ziek worden van het water. Ik wil weten waar ze heengaan als halverwege het jaar er geen druppel water meer uit de tap komt. Ik wil weten hoe laat ze 's nachts opstaan om stiekem water te tappen als niemand het ziet. Ik wil weten of ze moeten betalen voor hun water. Ik wil alles weten tot het stomste, onzinnige theoretische detail – maar hoe kom ik bij hen?
Gewoon, met een voetbal van 100 roepies, die taal is toch universeel? Zie je wel dat we hetzelfde zijn!
-
18 November 2012 - 18:13
Klaas:
Hebben we je op de markt toch nog iets nuttigs geleerd ;)
Over voetbal gesproken: wanneer kom je nou eindelijk terug, Hans. Wel met onaanraakbaren voetballen, en ons een beetje in ons eigen sop gaar laten koken he. Verdikke! -
18 November 2012 - 22:23
Marianne:
Ha Hans, Tja de Dalits................, onmenselijk gewoon hoe zij behandelt worden. En zij zijn degenen die de stront, de kadavers en de lijken ruimen,en zelfs daartussen wonen, ze zullen geen oogcontact maken, voelen zich idd, ver onder de voetzolen van ons westerlingen. We hebben beschamende foto´s van vorige trips.
Goed idee van die voetbal! Nog een tip: voor de meisjes/vrouwen: van die kleine 1 portie zakjes haar shampoo! Je kunt z in risjes van 5 of 10 afscheurbare zakjes kopen in de Thamel, en/of haarelastiekjes, ik weet dat ze er geen geld voor hebben, maar als je je haar lekker gewassen hebt , doet dat wel iets voor het zelfvertrouwen van een vrouw.
Broer ik ben trots op je dat je iets voor DALITS, wil doen,die minder dan niks zijn in de ogen van hun landgenoten! Groeten uit Dordrecht
-
19 November 2012 - 14:14
Sanne:
Ha Hans, wat een filosoof ben jij! Mooi/treffend/schrijnend om te lezen.
groeten, Sanne -
19 November 2012 - 15:17
Bart:
Mooi, Hans! -
19 November 2012 - 22:15
Gert-Jan:
Nou Hans, er zit nix anders op. Jij blijft nog enkele 10-tallen jaren rondreizen. En reisverhalen schrijven!
Gaaf om mee te lezen. Succes met je opdracht. -
19 November 2012 - 22:38
Johan:
Blijven reizen en schrijven Hans! Top talent, heb er weer van genoten.
Wel eerst Femke hier oppikken voor je verder reist, anders moet ze zo lang wachten :-) -
20 November 2012 - 15:57
Pa En Ma Verboom :
DAG HANS nog bedankt voor je mail .We hebben net een kerstverhaal gelezen dat hier is uitgegeven over een DALIT gezin het heet:ALS de onwaardigste onder de mensen !!!!We zullen het voor je bewaren.
Misschien kun je er hier vandaan als je terug hoop te zijn iets mee.
Hartelijke groeten ook aan FEMKE ,
pa en ma. -
20 November 2012 - 17:56
Wietske:
Interessant verhaal Hans, maar vooral erg verdrietig! Ik heb net nog even wat zitten lezen op internet, want ik had nog nooit van Dalits gehoord. Hoop dat jij wat mag betekenen voor de Dalits die je ontmoet, al is het nog maar zo klein... -
24 November 2012 - 13:35
Dirk-Jan:
Hallo Hans,
Een paar schamele jaren levenservaring.... Er zijn momenten dat je in een enkel uur, voor maanden levenservaring op doet, en soms maanden leeft, enkele uren levenservaring op doet.
Een eerste stap voor een beetje vertrouwen van de Dalits... Toch zul je nog heel wat stapjes moeten zetten voor een volledig vertrouwen en begrijpen van iets dat zoveel jaren is gegroeid en geleefd. Dan kan een simpele glimlach al van zoveel waarde zijn. Een knipoog een rijke gave, niet in geld uit te drukken.
`k Hoop dat je vele mensen op je levens weg een beker koud water mag geven. Ja, de Bijbel spreekt over een beker koud water. Geen hele maaltijden, oude dag voorzieningen e.d. Een beker koud water. Hier heeft de Heere Jezus het niet over brood. We lezen in Mattheüs 10 dat Hij niet is gekomen om vrede te brengen. We lezen wel aan het einde van dit, door ons weinig in praktijk gebrachte hoofdstuk; "En zo wie één van deze kleinen te drinken geeft alleenlijk een beker koud water..." Maar er staat wel wat bij; "...in de naam eens discipels, voorwaar zeg Ik u, hij zal zijn loon geenszins verliezen."
Markus 9:41 "Want zo wie ulieden een beker water zal geven te drinken in Mijn Naam, omdat gij discipelen van Christus zijt, voorwaar zeg Ik u, hij zal zijn loon geenzins verliezen."
`k Hoop broer, dat je het eerste mag doen en het tweede je gegeven mag worden.
Van harte goede weken toegewenst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
