Stilte en de stupa

Wonen in een drukke, levende stad is geweldig, alleen af en toe heeft iedereen behoefte aan een moment van rust. Om die te vinden heb je maar een keus: 's avonds laat de straat op gaan. Er is powersaving, Kathmandu is een ware spookstad. Pikke donker, flakkerende kaarsen achter ramen met schaduwen om de tafel geven een W.G. van den Hulst-achtige sfeer in de kamers, maar op straat is het voetje voor voetje verder schuifelen om in het donker niet je voeten te stoten aan de ongelijke stenen. In de donkere hoeken van de straat liggen de riksja-chauffeurs te slapen onder hun huif. Ik moet goed oppassen of ik de zijstraat naar de verborgen gelegen stupa niet mis. Tegen de iets lichtere lucht tekent het donker silhouet van de trapsgewijze spits van de stupa. The stairway to heaven. In het donker zoek ik een hoekje op, en ga zitten op een kleine tempel. Ik rommel in mijn zak tot ik mijn 100 Roepies vanille-sigaar vindt en mijn aansteker. De geur en de smaak van de eerste teug doet me sterk aan Markt 7 terug denken. Haha, voor 100 Roepies een stel dorre vanille bladeren in de fik steken, welke Nepalees zou mijn nu begrijpen?

De eeuwenoude stupa staat op een binnenpleintje, omgeven door hoge huizen met hier en daar een flakkerend raam. Boven me hangen de gebedsvlaggetjes doodstil in de lucht. Daarachter hangt de Orion op zijn zij gekanteld in de lucht. Van de enige smalle toegang tot het pleintje hoor ik het wegstervende geruis van een rijdende taxi; eindelijk bevrijd van de eeuwige claxons, herrie en beweging. Zelfs de geur is op dit tijdstip van de dag normaal. Wat een rust.
-
Ik sta te wachten op Jessica, ze is op bezoek bij haar tante in het ziekenhuis. We hadden afgesproken bij het geldautomaat aan de overkant. Ja, als we een afspraak maken in de stad gebeurt het geregeld dat we op de afgesproken plaats niet meer dan honderd meter van elkaar verwijderd zijn, en toch moeten opbellen: "Waar ben jij?" Je ziet hier echt door de menigte de mensen niet meer. Van om de hoek komt er een dramatische sirene dichterbij. Vijf minuten later is hij er dan, en rijdt naar de poort. De poortwachter laat zijn krant zakken, duwt zijn bril op zijn neus, en loopt dan op zijn gemak naar de poort. De sirene gaat onverstoorbaar door. Hij tikt op het raampje: "Ja? U wilt naar binnen? Bent u een ambulance dan?" De bestuurder stapt uit de auto, loopt naar voren en kijkt eens goed naar de motorkap, dan wijst hij de poortwachter op de blauw met rode esculaap: "Ja, ik ben niet gek, ik ben een ambulance!" De bestuurder stapt weer in. De poortwachter rommelt wat in zijn zakken, loopt dan weer naar zijn hokje. Hij haalt zijn jas van de leuning van zijn stoel, en rommelt in alle 36 zakken van zijn jas. Hij roept iets tegen de deurwachter van het ziekenhuis die daarop naar binnen loopt. Dan loopt hij weer naar de ambulance: "Sorry, m'n sleutel van de poort ligt nog binnen. Ik weet trouwens nog een goeie mop". Samen slaan ze zich op hun knieën van het lachen. De deurwachter verschijnt, de poort gaat knarsend open en de gillende ambulance rijdt rustig binnen. Zo, benen over elkaar, deze job zit er ook weer op.
-
M'n ogen zijn inmiddels wel aan het donker gewend. Links liggen heel veel kleine tempeltjes, op de laatste in de rij zit ik. Relax leg ik mijn benen op het heiligdom. Het is maar goed dat het nu pikke donker is, want je voetzool aan iemand laten zien is een belediging, wat is je voeten op een heiligdom leggen dan wel niet? Met een klein bundeltje licht gaat mijn sigaar weer gloeien. Heerlijk, wat een rust. Hier en daar gaan de kaarsen achter het raam uit. In een baan licht op 25 meter afstand komt een hond snel en geruisloos aangelopen. Hij gaat zitten, en als hij mij in het duister ontdekt door het gloeiende sigaarpuntje, heft hij zijn kop op naar de hemel en begint huilend te blaffen. Een mooi gezicht, denk ik de eerste keer, wat een plaatje, denk ik de tweede keer. De tiende keer buk ik me naar de grond, raap een steen op en smijt hem naar zijn hoofd.
-
"Ik heb nu mijn eigen luxe restaurant en bediening, maar wat is de huur hoog. En elke maand dan moet ik weer de salarissen uitbetalen, en mijn telefoonrekening, en het water en het licht. En dan is weer mijn auto kapot. Mijn vrouw werkte ook, dat was wel fijn, dan hadden we meer. Maar nu is ze vier weken geleden bevallen van onze dochter, en kan ze nog steeds niet werken." "Ja, oke, maar zo gezien zit ik er wel goed bij natuurlijk, maar er is natuurlijk een verschil. Kijk, mensen met klein geld, denken klein, en mensen met groot geld, denken groot. Mensen met klein geld hoeven ook alleen te denken aan hun huis en school voor hun kinderen, zij denken klein. Maar mensen zoals ik met groot geld denken groot: ik moet een telefoonrekening betalen, en mijn auto, en benzine, en een cadeau voor mijn vrouw, vind je het gek dat ik niets over heb aan het einde van het seizoen? Nee, ik kan best wel meer gebruiken hoor."
-
"We kregen alleen vier kilogram rijst voor een dag in het veld werken. We deden het niet voor het avontuur, we hadden niet veel keus dan naar Kathmandu te verhuizen. Huur kunnen we niet betalen, dus bouwden we een hut op de oever van de rivier, naast een aantal andere mensen. We waren hindoe, dalit. Het was een moeilijk leven, we hadden veel problemen. Maar toen ik Jezus tegen kwam kon ik eindelijk mijn zorgen met Iemand delen. Van wat overbleef na een zuinig leven en een lening kochten we stenen en cement, we hadden een paleis voor onszelf gemaakt op deze oever, inclusief een lichtbolletje! Ook kregen we van de Maoisten een mooie watertank in de gemeenschap. Na een jaar kwamen op een vroege ochtend de bulldozers, we moesten snel wat waardevolle spullen er uit halen, maar dat deed ik niet. Alles ging plat, alles, en alles werd bedolven onder het puin. Het regende zo erg. Maar we mochten geen hut bouwen, en we hadden nergens om naar toe te gaan. We bleven op dus in de buurt op straat. Na een week regen mochten we een hut bouwen, dat is deze. Ik heb nu niets meer, alleen nog een schuld door de bakstenen van ons vorige huis. Maar ach, het leven is gewoon hetzelfde gebleven."
-
Opnieuw brengt een klein vlammetje weer leven in mijn sigaar. De open ogen van Boeddha op de stupa staren me aan. Ik ril even, is het koud geworden? De Orion staat een stukje hoger aan de hemel. Ik blaas een rookwolkje vanille uit. Het is bijna over. Elke dag gebeuren er bijzondere dingen, leuk of minder leuk, maar om te weten dat je leeft maakt dat geen verschil. Wat ooit een idee was is nu al bijna geschiedenis geworden, ik geloof dat ik heel tevreden moet zijn. Aan het einde van mijn sigaar is er alleen nog een stukje donkere terugweg overgebleven.