En als je dan niet springt...

Zoals ik in mijn vorige blog geschreven heb sloot ik mijn eerste integratieweek in Nepal af met een dagtrip door Nepal. Het einde van die dagtrip was het absolute hoogtepunt, of beter gezegd, dieptepunt: een bungeejump!

Bungeejumpen is een unieke ervaring opzich, en het is daarom lastig uit te leggen wat je allemaal ervaart. Het beste wat ik er eigenlijk over kan zeggen is: probeer het zelf! Echter, toen ik eenmaal weer met beide benen op de grond stond en terugdacht, kwam me de ervaring toch vreemd bekend voor...

Bungeejumpen is hetzelfde als een meisje verkering vragen. Je ziet er al een tijd naar uit, en bijna even zolang tegenop. Je kiest het moment en de mooie plek van te voren uit: een hangbrug boven een tropische kloof, 160 meter eronder raast een woeste rivier. Als je de brug in het vizier krijgt voel je een gezonde spanning, je weet het, zometeen gaat het gebeuren! Eigenlijk vergeet je een beetje te genieten van het schitterende uitzicht want je bent een beetje gespannen. Maar met dat je de eerste stap op de wiebelige hangbrug zet tank je een beetje vertrouwen: dat koord dat breekt echt niet, je zwaait vanzelf weer omhoog; stel dat ze nee zegt, dan zit je in een dipje, maar daar kom je vanzelf weer bovenop. Maar dat denk je niet als je op het randje afloopt, en voetje voor voetje de laatste centimeters op vaste grond aflegt. Alle risico's flitsen nog een keer door je hoofd, tot je je gedachten uitschakelt, de ervaring is te mooi om te missen; het meisje is te geweldig om te laten lopen, en je denkt: ik spring, kom ik om dan kom ik om. Je zakt een beetje door je knieën, doet je armen wijd en zet je dan zo hard als je kunt af om een mooie jump te maken; je haalt diep adem, doet je mond open, en brengt je aanzoek in een mooie verpakking.
De eerste seconde daarna geeft een kick: het is eruit! Totale vrijheid, boven je, onder je, naast je, links, rechts, alles is los, gewichtsloosheid, absolute vrijheid! Daarna kantel je langzaam voorover, de kick gaat over in angst, je hebt niets meer onder controle, en niets heeft jou onder controle, alleen de zwaartekracht is er, je voelt hem niet, maar je merkt het aan het toenemen van de wind en aan de woeste rivier die op je afkomt. Wanneer wordt er ingegrepen? Waarom zegt ze nog niets? Waarom duurt het zolang? Zeg iets! Met je hoofd naar beneden komt de rivier razendsnel dichterbij. Dan voel je het touw dat aan je benen begint te trekken, je begint af te remmen. Het meisje doet haar mond open, en begint iets te zeggen. Zegt ze ja, dan voel je het touw aan je benen het van de zwaartekracht winnen, je komt een ogenblik tot stilstand, en zweef dan van ongekende vreugde tegen de zwaartekracht in tot enorme hoogte tot opnieuw een gewichtsloze toestand van euforie. Zegt ze nee, dan voel je het touw aan je benen trekken, met haar woorden hoor je de vezels van het koord knappen en je slaat te pletter op de rotsblokken in de rivier.

Ja, als je een blauwtje loopt kan je je ook afvragen of voor de sprong überhaupt wel aan een koord vastzat en zo niet kansloos te pletter sloeg. Maar als het daarna aan is, dan begint het gejojo: in extase vanwege de nieuwe gevoelens als je omhoog gaat, balen van je opgegeven vrijheid als je weer omlaag gaat, de sky is the limit tijdens het genieten van de ander (nou ja, 't moet wel een beetje christelijk blijven hè?), in een nieuw dieptepunt afvragen of het touw alsnog niet knapt tijdens een nieuwe irritatie of conflict. Maar langzaam stabiliseer je, onderstebovenhangend pak je de aangereikte bamboestok beet, je wordt naar de oever toe getrokken en weer op je beide benen geholpen. Daarna begint een oud leven met een nieuwe, onvergetelijk mooie herinnering.

Bungeejumpen is echt een unieke ervaring, gewoon echt geweldig! Maar neem het bovenstaande maar wel met een korreltje zout, ik doe wel wat wijzer dan ik ben; eigenlijk ga ik nog steeds tegen de zwaartekracht in omhoog;)