Getting streetwise

“Thamel heeft de grootste populatie geldwolven ter wereld.” zegt Rob, en hij neemt een slok van zijn Ghorka bier. Hij veegt het schuim van zijn mond af, en vervolgt: “Vrienden bestaan niet in Thamel, elke Nepalees is wel vriendelijk, maar zodra ze ergens maar half denken geld te ruiken veranderen ze à la minute in een kwijlende geldwolf”.

We hangen in de tuin van Funky Buddha. Er groeit metershoog bamboe om ons heen in en het midden van het terras staat een grote citrus-achtige boom. Onder een afdakje zitten we op ons gat tussen een stel kussens te genieten van Nepalees bier. Rob is zijn laatste roepies aan het opmaken omdat hij over een paar uur weer in het vliegtuig zit, en hij heeft ontdekt dat je bij iedere cocktail die je besteld er 1 gratis krijgt. Geeft niet, Rob kan wel tegen een stootje, en ik bepaal mijn eigen tempo.

“Je ziet al die vriendelijke Nepalezen in tientallen soorten en maten als je uit het vliegtuig komt, maar ze spreken allemaal één taal: money, money, money.” zeg ik een beetje minachtend, ”It's all about money, stupid.” “Door de dollartekens in hun ogen zien ze ook geen Hollander en Engelsman over straat gaan, nee ze zien niets anders dan twee zakken geld op twee paar benen rondwandelen.”, doet Rob een duit in het zakje. Ik heb Rob net verteld hoe ik enorm afgezet ben in Thamel, de toeristenwijk van Kathmandu. Mijn ontgroening met alle vrij onschuldige trucs is nu al weer een tijd geleden, maar deze keer was het serieuzer. Ik zit me er elke keer weer boos over te maken, ook al heb ik door een slimme tip mijn geld weer teruggekregen. “Waarom liegen ze werkelijk alles bij elkaar om een paar roepies uit je zak te kloppen, en waarom zie ik Nepalezen zo vaak hun geld tellen? Zelfs vriendelijkheid kost hier geld.” “Tsja, dat zit in het aard van het beestje.” zegt Rob, “Zolang jij er als buitenlander uit ziet, zien ze potentieel geld en niet een potentiële vriend.” De prijzen voor het huren van winkelruimte in Thamel zijn zo verschrikkelijk hoog dat het alleen maar 'slimme' verkopers en 'goede' zakenlui aantrekt, en de rest wordt weggeconcurreerd. Het is echt verschrikkelijk hoe tuk de mensen hier op geld zijn. “Weten ze eigenlijk wel wat vrienden zijn?” vraag ik me af. “Zelfs met hun vriendin of vrouw hebben ze een zakelijke relatie. Als ik ze 1 ding uit Nederland bij zou willen brengen dan is het dit wel: keep your stupid money, my friend, it's all about people.” Rob maakt goed gebruik van het Happy Hour en besteld nog een cocktail. De gratis extra biedt hij mij aan: “Het is mijn laatste dag in Nepal, dus ik trakteer!” Rob Spreekt ten minste dezelfde taal; het werd een hele gezellige avond.

Ja dat is toch wel het grootste cultuurverschil waar ik tegenaan loop, en waarin ik overtuigd ben dat mijn houding superieur is. Ja, keep your stupid money, my friend, it's all about people. Het zijn de mensen die je teleurstellen, die je soms enorm boos maken en die je genadeloos afzetten; en het zijn de mensen die je laten glimlachen, die je helpen, en die je gelukkig maken. Dat geldt helemaal binnen intieme relaties, niemand kan je zo kapot maken als iemand die heel dicht bij je staat, en niemand kan je zo gelukkig maken als iemand waar je heel intiem mee bent. Soms liggen die momenten heel dicht bij elkaar. Ik was dus enorm kwaad, geschokt en depri door iemand die me enorm heeft afgezet, door dat zelfde voorval leerde ik Roj kennen die me blij en gelukkig heeft gemaakt. Achter elke brutale geldwolf, staat weer een mooie mensenvriend. Het zijn de mensen die je een mooi leven kunnen nemen en het zijn de mensen die je een mooi leven kunnen geven. En vergeet niet, janken hoort evenzogoed bij het idee dat leven heet als lachen, dus waarom zou je dat willen vergeten of overslaan? If saddness overcomes you, happiness lies behind the corner.

Roj: “Vind je het een beetje te eten?” Ik zit samen met zijn vrouw en kinderen de volgende morgen aan het ontbijt. Het enige dat ik tussen alle prut herken is gebakken ei, maar het is heerlijk. Even later jaagt hij over de ringweg, “Nog harder?” “Ja ja!” schreeuw ik in zijn oor. Al vanaf negen uur in de morgen zitten we op de motor, een dagje Nagarkot, want ik kan niet in Nederland terugkomen en zeggen dat ik de Everest niet heb gezien. De stad uit, op lage snelheid door de steegjes met aan beide kanten tien centimeter speling, op hoge snelheid tussen al het denkbare verkeer. Rustig draaien en opklimmen tegen de bergen, op volle snelheid over de ringweg tot de laatste druppel vocht uit je ogen geperst is. Toeteren en achteromkijken welke gek het is die nog sneller dan ons durft te rijden, en er achter komen dat je door de snelheid niet doorhad dat het je eigen toeter was. Optrekken achter bussen die een zwart rookgordijn voor je neerleggen. Oost-Indisch dove geiten en suïcidale apen ontwijken, een overstekende slang zijn laatste momenten bezorgen. Je bent echt zo vrij als een vogel op een motor, en zittend achter de bestuurder is als kopgrotere Nederlander je blikveld optimaal: een panoramaview aan rijstvelden, boeren, bergen en rivieren. Geen pad is te gek om met zo'n veredelde fiets te berijden, en toen we op Nagarkot aankwamen was er al weer een halve wereld voor me open gegaan. De Everest was zoals altijd majestueus en schitterend - alleen zat er vandaag een wolk voor. Ach, over een maand ben ik er wel weer.

Één ding is zeker: je leeft in Kathmandu, je lééft! Hoogtepunten en dieptepunten wisselen elkaar af, maar een stad met 1 miljoen inwoners is ook nooit stil, het zit vol met verhalen en het is het leven meer dan waard.